Mia Sheridan jest jedną z autorek, która rozwala mnie emocjonalnie. Do jej książek muszę podchodzić ZAWSZE z chusteczkami. Autorka pisze bardzo realnie, wiem jak to brzmi, ale jej słowa, ból, smutek i problemy bohaterów zostawiają na mnie piętno. Czuje się tak, jakby ktoś mi bliski przechodził przez to. Nie mniej mi za złe, że nie potrafię swoimi słowami przybliżyć Tobie opisu tej książki. Wklejam gotowca:
No hej.
Widzisz tę okładkę? Piękna prawda? W sam raz na początek wiosny, te kolory. Całość jest genialna. A jak ze środkiem?
Tym razem wypunktuje, abyś mogła lepiej spojrzeć na to:
Przechodząc od razu do autora. Nie wiem czy wiesz, ale czytałam już poprzednie książki. „Gałęziste” zmroziło mi krew w żyłach przy samym zakończeniu, zaś w „Grzeszniku” zaczęłam kibicować (podkochiwać się) czarnemu charakterowi… Więc już, powinnam znać pewne „zagrania”autora. Jak było rzeczywiście? Zapraszam Cię dziś na genialną, najlepszą książkę tego roku.
„-Ty zmieniłeś się tak bardzo, że wyczerpałeś limit na nas dwoje!
-Serio? A to w jaki sposób?
-Dorosłeś do swojego nosa.
-Serio?
-Wszerz i wzdłuż. I to całkiem sporo.
-Coś jeszcze?
-Umiesz się teraz dobrze ubrać”.
Francine Day to znana i ambitna prawniczka. Kobieta ma przed sobą wielką karierę, profesjonalistka ubiega się o jedwabną togę. Dzięki sprawie rozwodowej Martina Joya może spełnić swoje marzenie. Mężczyzna wszczyna postępowanie rozwodowe przeciwko swojej żonie. Niestety okazuje się, że w międzyczasie Donna znika. A mało tego Francine i jej klient wdają się w romans. Głównym podejrzanym staje się mężczyzna, ale to prawniczka widziała ostatnio jego żonę. Nie będę rozpisywać się na temat dalszych wydarzeń, nie będę psuć Tobie zabawy. A może delikatnego rozczarowania?