„Sen to dobra rzecz. Na moment pozwalał o wszystkim zapomnieć, a w niektórych przypadkach, gdy miało się wyjątkowe szczęście, wskrzeszał zmarłych i odnajdywał zaginionych”
„-Ty zmieniłeś się tak bardzo, że wyczerpałeś limit na nas dwoje!
-Serio? A to w jaki sposób?
-Dorosłeś do swojego nosa.
-Serio?
-Wszerz i wzdłuż. I to całkiem sporo.
-Coś jeszcze?
-Umiesz się teraz dobrze ubrać”.
Autorka naszprycowała książkę emocjami, ale i bardzo dobrymi radami. Dlatego ta historia jest jak najbardziej prawdziwa.
Rutyna, brak zrozumienia, monotonność. Nawet nie wiesz kiedy, a może dopaść i Ciebie. Trudno było mi to czytać. Czekałam, aż zaczną się wrzaski, kłótnie, wypominanie czegoś z przeszłości. Takich książek się boję, zwłaszcza zakończeń. Tego nikt nie jest pewien. Czemu kobiety gorzej przeżywają te wszystkie lata? Czemu patrząc (czytając) z ich (mężczyzn) perspektywy mam wrażenie, że po nich to spływa? A może jednak trzeba czasu, aby dotarło do nich?