Mia Sheridan jest jedną z autorek, która rozwala mnie emocjonalnie. Do jej książek muszę podchodzić ZAWSZE z chusteczkami. Autorka pisze bardzo realnie, wiem jak to brzmi, ale jej słowa, ból, smutek i problemy bohaterów zostawiają na mnie piętno. Czuje się tak, jakby ktoś mi bliski przechodził przez to. Nie mniej mi za złe, że nie potrafię swoimi słowami przybliżyć Tobie opisu tej książki. Wklejam gotowca:
„-Ty zmieniłeś się tak bardzo, że wyczerpałeś limit na nas dwoje!
-Serio? A to w jaki sposób?
-Dorosłeś do swojego nosa.
-Serio?
-Wszerz i wzdłuż. I to całkiem sporo.
-Coś jeszcze?
-Umiesz się teraz dobrze ubrać”.
Autorka naszprycowała książkę emocjami, ale i bardzo dobrymi radami. Dlatego ta historia jest jak najbardziej prawdziwa.
Rutyna, brak zrozumienia, monotonność. Nawet nie wiesz kiedy, a może dopaść i Ciebie. Trudno było mi to czytać. Czekałam, aż zaczną się wrzaski, kłótnie, wypominanie czegoś z przeszłości. Takich książek się boję, zwłaszcza zakończeń. Tego nikt nie jest pewien. Czemu kobiety gorzej przeżywają te wszystkie lata? Czemu patrząc (czytając) z ich (mężczyzn) perspektywy mam wrażenie, że po nich to spływa? A może jednak trzeba czasu, aby dotarło do nich?
„Osobliwa siła kieruje moją głową. Pokonuję dystans oddechu, który rozdziela moją twarz i jego ciało, i muskam nosem szew na jego kroczu. On wzdryga się cały. Materiał się napręża. Gdy biorę głęboki oddech, nade mną rozlega się ostry syk”
