Bad Mommy. Zła mama
Tarryn Fisher
Wydawnictwo: Sine Qua Non
„Gdy byłam dzieckiem, od szóstego do szesnastego roku życia motywowało mnie wiele rzeczy. Największą motywacją było pragnienie posiadania przyjaciół. Pewnie, że możesz ze mną usiąść. I wszyscy siadali, bo nikt nie chce zostawać sam. Nie minęło wiele czasu i ludzie zaczęli siadać na mnie. A to już spora waga. Zwłaszcza kiedy zdali sobie sprawę, że jestem gotowa nosić ich ciężar”
Dlaczego?
Uwielbiam Tarryn Fisher, każdą jej książkę (wydaną u nas) przeczytałam i jestem pod wielkim wrażeniem. Nie tylko stylem pisania, ale i to jak wydobywa te brzydkie, straszne osobowości. Autorka w bardzo mocny sposób ukazuje nam ciemną stronę człowieka. To jest pociągające i niepokojące w tym wszystkim.
Jolene i Darius Avery są szczęśliwą parą, mają kilkuletnią córeczkę Mercy. W pewnym momencie do ich dzielnicy wprowadza się sympatyczna Fig. Kobiety zaprzyjaźniają się ze sobą i wspólnie spędzają dnie. Z czasem Fig czuje się jak u siebie i wpada w obsesję… Zaczyna się dość niewinnie, te same ciuchy, perfumy, fryzury, mowa i wszystko. Byłoby dobrze, gdyby nie fakt chęci przejęcia życia Jolene. Fig chce wszystkiego, co ma jej przyjaciółka, nawet męża oraz ich córkę. Fig nie jest zadowolona tylko z przyjaźni, nie chce żyć w cieniu kogoś innego. I tak zaczyna się przerażający plan…
Czy Fig chce stać się klonem Jolene, czy nią samą? Czyjego życia tak naprawdę chce? Czy chodzi tylko o chęć rywalizacji? Czy jedynie ciepłego, rodzinnego szczęścia?
Właśnie zakończyłam „Bad Mommy nadal próbuję dojść do siebie po tym, co udało mi się przeczytać. To książka, po której zostajesz z pytaniem WTF, dosłownie moja pierwsza myśl przy zakończeniu.
„Zwariowałaś-oznajmił (…)
Nie nazywaj mnie wariatką. Jeśli będziesz to robił, odetnę ci w nocy jaja i wtedy się przekonasz, co to prawdziwe szaleństwo”
3 części, trzech bohaterów, inne poglądy, emocje i uczucia, które zmieniają się jak w kalejdoskopie. A moje zdanie na temat bohaterów zmieniało się również szybko.
To, co kłębiło się w głowie Fig było jak rollercoaster. Jej tok myślenia i dążenie do celu było bardzo niepokojące.Cieszę się również z różnych perspektyw podczas czytania. Okazuje się, że poznając inną wersję również zmieniamy o nich zdanie. Sam Darius był dla mnie zaskoczeniem, on również po troszku był szalony jak Fig. Jego podwójna twarz była totalnym szokiem! Jedyną taką normalną w tym wszystkim była Jolene, nieświadoma niczego kobieta. Bardzo sympatyczna, ciepła osoba, ale czy na pewno?
CYTAT TYLKO DLA DOROSŁYCH!!!
„Mężczyźni patrzą nawet wtedy, kiedy temu zaprzeczają. Rządzi nami popęd. Patrzymy na długie nogi, zarys sutków pod koszulką, zaokrąglone pośladki w opiętych dżinsach. Na ich widok nam staje. Takimi stworzyła nas natura. Niektórzy hipokryci, świętoszkowate sukinsyny, twierdzą, że nie patrzą. Mówią, że unikają widoku zła, czyli kobiet, które ich podniecają”
Fig jest wyjątkowo bardzo rozbudowaną postacią, z pozoru prosta, ale z dalszym czytaniem jest bardzo skomplikowana. Jak sama sobie wmawia różne rzeczy, próbuje siebie usprawiedliwić, zastanawia się nad tym co robi.
„Jesteśmy sumą naszych wczesnych doświadczeń, naśladujemy sposób, w jaki nauczono nas kochać, uprawiać seks i nawiązywać kontakty z ludźmi. Niektórzy z nas zrywają z przeszłością, innym nigdy się to nie udaje”
Portret psychologiczny ukazany mistrzowsko, jestem pod wrażeniem szczegółów. To, w jaki sposób zostali oni wykreowani, czym się kierują w życiu i do czego każdy z nich dąży. Czuję do tej pory ciarki na plecach, myśląc, że miałabym taką przyjaciółkę. Postacie doskonałe na swój sposób!
Akcja może nie jest dość szybka, ale w tej książce nie o to chodzi. Skupiamy się na łączących relacjach między bohaterami. Na przemyśleniach, dążeniu do celu, ale i na usprawiedliwianiu samej siebie. Zrozumieniu czym się kieruje i jaki jest prawdziwy cel (Fig) jej obsesji.
Fig zdaje sobie sprawę z tego, że źle robi, ale za chwile sama szuka usprawiedliwienia dla swego zachowania i robi to dalej. Zaprzecza, przekonuje samą siebie i sama sobie kibicuje. Nic, co robi nie jest złe, sprzeczne z panującymi zasadami. Przecież to normalne, iż przyjaciółki ubierają się tak samo, noszą fryzury i mają takie same wnętrza w domu. Prawda?
„Kiedy się nieustannie myśli, wiele rzeczy się przeinacza. Musisz wypowiedzieć myśli na głos, żeby wiedzieć, że nie jesteś jedyną popieprzoną osobą. To ogromna różnica, gdy już ma się tę świadomość”
„Widzę, że dostajesz więcej, niż Ci się należy. Nie mogę na to patrzeć. Boli mnie to, bo zasługuję na więcej niż ty. Rzecz w tym, że mogłabym być lepszą tobą”
Mam wrażenie, że podczas czytania ja również byłam taką stalkerką. Może i nie z taką obsesyjną miłością jak Fig, ale dobrze mi było. Uwielbiałam to uczucie, które budziły we mnie pewne wydarzenia. Chciałam więcej, ale i trochę wstyd mi było. Przecież ja nie jestem taka jak Fig… a może jednak po części się z nią utożsamiam?
„Byłam świetna w żalu. Niektórzy ludzie ukrywają swój ból, udają, że wszystko jest w porządku. Należy im się za to medal. Ta cała staromodna duma nie jest dla mnie. Ja nie miałam krztyny dumy, za to doskonale płakałam. Szloch wydostawał się z mojego brzucha i wędrował w górę, wstrząsając całym moim ciałem”
Zakończenie, które chyba tylko w filmach może być! Nie wierzę w to, co zostało przedstawione.
Jeżeli, ktoś chce zacząć od przeczytania końca, apeluję NIE RÓB TEGO! To będzie krzywdzące i zepsujesz sobie całą zabawę. I kiedy myślę, że nic nie jest już mnie w stanie tu zaskoczyć bum! Kolejny szok i niedowierzanie. Istna petarda!
„Bad Momy. Zła mama” to książka idealna przy lampce wina. Zaskoczy nie raz i pokaże, co kobieta jest w stanie zrobić z zazdrości.
Dziękuję za możliwość przeczytania książki:
 |
| zdjęcie tymczasowe |
Sekretna kolacja
Raphael Montes
Wydawnictwo: Filia
A wszystko zaczęło się od zagadki…
Czwórka młodych przyjaciół postanawia usamodzielnić się i żyć na swoim. Wynajmują mieszkanie w Rio de Janeiro, niestety los płata figle i okazuje się, że bohaterowie popadają w coraz większe długi. Jeden z nich wpada na „śmieszny” i kontrowersyjny pomysł zarobienia pieniędzy. Sekretna kolacja staje się bardzo udanym biznesem, ale co dalej? Czy jeden sukces wystarczy, by przerwać resztę? Jakie konsekwencje poniosą bohaterowie?
Jeden wieczór daje tyle możliwości.
Dante– pracuje w księgarni
Hugo– jest niedocenionym kucharzem. Próżny, nie cofnie się przed niczym, aby zabłysnąć, jako nowa „legenda”
Miguel– student medycyny, bardzo inteligentny. Jako jedyny miał problem z tym wszystkim. Starał się za wszelką cenę zrozumieć i postąpić tak jak oni tego oczekują.
Grubas– to piąte koło u wozu. Nie wiem, jakim cudem oni wszyscy się przyjaźnili. Otaczają go pewne tajemnice, ale mogę wam powiedzieć, iż miałam swoje przypuszczenia i nie myliłam się. Nałogowy haker uwielbia grać w gry.
Cora– to postać bardzo doskonała, jest taką wisienką na torcie. Niczego się nie boi i mimo swego zawodu, jest dość mądra.
Razem tworzą bardzo dobrą drużynę. Dopełniają się i trzymają się razem. Każdy z nich ukrywa sekrety, które zaczną wychodzić na światło dzienne.
„Trudno jest żyć dalej, kiedy tracisz najważniejszą osobę w życiu, a w zasięgu ręki masz wszystko, co jest potrzebne, żeby umrzeć”
Co do postaci? To miłe zaskoczenie, ale i pewne zdziwienie. Oczywiście każdy z nich miał „sporządzony” różnorodny charakter. Czasem ten grubas wkurzał mnie swoim zachowaniem. Odebrałam go, jako dziecko, który z byle czego robi aferę i nie wie, jakie mogą być konsekwencje jego czynów.
Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Głównym bohaterem jest Dante, ukazujący swój punkt widzenia od strony przygotowującej sekretną kolację, ale i dzięki niemu możemy poznać jego zdanie na temat pozostałych postaci. Dante nie przebierał w słowach i nie chciał być zrozumiany, ale i nie tłumaczył się swoim zachowaniem i wspólników. Przez to ja, jako czytelnik miałam dużo sprzecznych myśli na cały ten temat.
On dosłownie opowiedział ich historię bez żadnego tłumaczenia ze swego zachowania. Ot zabawili się i tyle.
Całą powieść odebrałam jak coś chłodnego, nie nawiązujemy żadnej więzi między bohaterami. Nie znalazłam jakiejś takiej nici, emocji między postaciami. To było kalkulowane na chłodno. Naszpikowana jest czarnym charakterem, ale i z jakimś takim dystansem do czytelnika. Nie wiem, czy tylko ja ją tak odebrałam, czy zostało to celowo przedstawione.
„Człowiek jest zły z natury. Nieważne, co mówią, wszyscy są tacy sami. Biedny czy bogaty, czarny czy biały, stary czy młody, nieważne. W czynieniu zła wszyscy jesteśmy jednakowi”
Tę pozycję chciałabym zobaczyć na ekranie. Oczywiście szczegółowo zostało opisane wszystko w książce, ale zabrakło mi czegoś… Ciężko mi to określić, ale wolałabym zobaczyć tę historię w kinie. Nie miałam tego tak zobrazowane w głowie i nie czułam jakiegoś „chorowitego podniecenia” tą książką. Zanurzamy się w otchłań nieufności, paranoi, lęków, ale i chorej ambicji.
Fabuła jest bardzo oryginalna, pierwszy raz spotykam się z takim przebiegiem wydarzeń. Motyw, sam w sobie szokuje. Ja na szczęście pierwszy raz spotykam się z kanibalizmem. Autor będzie prowokować pomysłem, ale i całym zarysem tej historii.
Wiem jak to zabrzmi czytając, ale zafascynował mnie opis wyglądu, smaku i tej całej degustacji posiłku. Czułam pewien niedosyt z samego przyrządzania dania. Dostałam zbyt mało „składników” do odtworzenia…
„Tak naprawdę nie musisz jeść ludzkiego mięsa, żeby dokonywać potwornych czynów, wystarczy pokroić stek i kiełbasę, by przyłożyć rękę do okropności”
Szczerze nic mnie nie zaskoczyło, nawet pierwsza kolacja, która zdawała się dość dobra. I tak wtedy doszłam do wniosku, z czym ludzie mają problem po jej przeczytaniu? Przecież ta kolacja nie miała w sobie czegoś tak mocno odrażającego. Ale przechodząc dalej i dalej robiło się już mroczniej.
Czy targały mną jakieś emocje? Nie koniecznie, były tam może ze dwie lub trzy sytuacje, ale nie odczułam jakiegoś silnego kołatania serca. Nie miałam, czego się bać, ot przeczytałam i oceniłam. Będę o niej pamiętać, ale nie tak jak inni. Mogłabym jeść obiad czytając ją, ale tylko, dlatego, że miałam zbyt mało szczegółów anatomicznych itp.
Teraz napiszę coś, czego nie spodziewałam się po tej historii, jest scena (chyba ostatnia kolacja) gdzie wybuchłam śmiechem… Dosłownie płakałam, dla mnie ta scena była jak coś naciąganego. Wiecie macie klimat grozy, mroku, a raptem coś, co wywołuje u Ciebie niedowierzanie i głupawkę w tym momencie.
Jako czytelnik zostałam sprowokowana do wyrażenia swego zdania. Inni są zbulwersowani taką historią, inni nie dowierzają i nie przyjmują tego do siebie, a ja… Mam mieszane uczucia, biję bravo i trzymam kciuki za ekranizację tej powieści. Autor zmusza do zadania sobie pytania. Czy za taką kasę, zrobisz jedną kolację? Czy widząc bezdomnego pomyślisz o nim jak o produkcie? Czy jego życie będzie coś warte? A przede wszystkim czy posuniesz się do tego, aby spróbować? Staniesz się gościem i zaufasz kucharzowi? Czy tak naprawdę wiesz, co dostaniesz na talerzu?
Nie chciałabym zdradzać szczegółów książki, ale w całej tej historii miałam jakieś dziwne uczucie. Coś nie dawało mi spokoju i było to zakończenie… Czy spodziewałam się takiego obrotu spraw? Z jednej strony tak, ponieważ czytałam „Dziewczynę w walizce” i tamto zakończenie przebiło wszystko.
Sekretna kolacja jest niesmaczną książką, nie wywołała we mnie ogromnych emocji. Makabryczne wydarzenia i cała fabuła wyraża kreatywność autora. Raphael Montes wzbudzi niesmak, ale i wyostrzy inne zmysły. Książkę nie czytać, tylko pożreć…
Blizna
Sharon Bolton
Wydawnictwo: Amber
Pewnie choć raz w życiu kupiliście książkę ze względu na okładkę (tytuł, autora). Patrząc właśnie na tę książkę, czułam „coś” co przyciągało mnie. Kupiłam bez przeczytania opisu, zajrzałam na pierwsze strony i odjechałam.
Po skończeniu jej stwierdziłam, że dobrze zrobiłam. Zdałam się na samą treść i nic więcej. Uważam, że dzięki tej „niewiedzy” powieść mnie bardziej zaskoczyła i zafascynowała. Nie wiedziałam dosłownie czego się spodziewać…
Początek książki zaczyna się od prologu:
„(…) Przypomniały mi się lekcje historii w szkole, kiedy uczyliśmy się o starożytnym Rzymie i uważnie słuchaliśmy każdego słowa nauczyciela, zabawiającego nas opowieściami o rzymskim wymiarze sprawiedliwości, torturach i egzekucjach, Jedna szczególna forma śmierci przykuła zwłaszcza naszą uwagę: skazany więzień- który, jak teraz myślę, musiał popełnić najgorszy rodzaj zdbrodni- był pakowany w worek z psem, wężem i czymś jeszcze. Małpa… a może jakieś zwierzę z obejścia?”
6 dni wcześniej:
„Jak to wszystko się zaczęło? Cóż, to chyba było w dniu, w którym uratowałam noworodka przed ukąszeniem jadowitego węża, dowiedziałam się o śmierci matki i spotkałam swojego pierwszego ducha”
Clara Benning parę lat wcześniej przeprowadziła się do spokojnej wioski na południu Anglii. Chciała się ukryć i być z dala od ludzi. Na drugim roku studiów chodziła na fakultety z egzotycznych, dzikich zwierząt. Odbyła również praktyki w zoo w Chester i w Bristolu. Prawie trzydziestoletnia pani weterynarz, pracuje w Małym Zakonie św. Franciszka (szpital dla dzikich zwierząt). Próbowała za wszelką cenę być niewidoczna i nie mieć kontaktów z ludźmi.
Do czasu niepokojącego telefonu… okazuje się, że w łóżeczku małego dziecka leży wąż.
Na marginesie już mogę napisać, że moje serce dosłownie stanęło. Wstrzymałam oddech i czekałam na to, co ma nadejść…
„Drapieżnik drzemiący na jego klatce piersiowej, wysysający z niego ciepło jak pasożyt, miał, bowiem fenomenalną moc zabijania. Jad węży to złożona substancja, której zadaniem jest unieruchomić, zabić, a następnie pomóc w trawieniu zdobyczy”
Clara tak naprawdę wie wszystko o wężach, zdaje się być ekspertką mimo młodego wieku. Od tego incydentu węże atakują coraz częściej. Do dnia, gdy jeden z sąsiadów ginie przez ukąszenie. Mieszkańcy są zaniepokojeni i postanawiają zabić węże, które znajdą (mimo, że jest to karalne). Kobieta musi zaangażować się i pomóc nie tylko ludziom, ale i wężom. Przecież tylko ona jest ekspertką od gadów.
Poszlaki wskazują, że właśnie Clara staje się główną podejrzaną. Postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i okazuje się, że pan Allington wcale nie zmarł od ukąszenia żmii, a na światło dzienne wychodzą stare tajemnicę związane z wioską. Na jej drodze staje Matt oraz znany herpetolog Sean North.
I tak zaczyna się niepokojąca przygoda bohaterki…
Nie zdradzam nic więcej, abyście mogli poczuć to, co ja.
Na sam początek dodam, że jeśli boisz się węży, żmii itp. to książka nie jest dla ciebie. Osobiście nie wiem, czy się boję, ponieważ nie miałam styczności z żadnym z nich (całe szczęście), ale po przeczytaniu „Blizny” nie mogłam zasnąć do rana, byłam tak przestraszona… Chodzi o sposób, w jaki zostały tutaj opisane te gady. Szczerze czułam się jak na jakimś wykładzie, gdzie wszystko było tłumaczone i pokazywane. Co mamy robić? Jak się wycofać itd., to taki poradnik dla zielonych…
Dzięki tej książce dowiedziałam się bardzo interesujących rzeczy związanych ze zwierzętami, i jak wygląda praca weterynarza.
Byłam zafascynowana tym, co tutaj dostałam, to było wielkie WOW z wykrzyknikiem. Rodzaje węży, skład jadu, co dzieje się po ukąszeniu, co robić w nagłym wypadku itd. Bardzo szczegółowo zostało to przedstawione.
Z jednej strony byłam wystraszona, a z drugiej zafascynowana tą historią.
WIOSKA:
Całe otoczenie zostało przedstawione dość ponuro, mrocznie, tajemniczo. Odebrałam to jak wioska, w której straszy nie tylko nocą, ale i za dnia. To było niepokojące. Opisy miejsc, budynków było trochę przerażające i wiem, że nie chciałabym przejść się tamtędy wieczorem.
Bohaterowie:
Clara jest osobą samotną, nieśmiałą i nie znającą swojej własnej wartości. Czuje się dobrze tylko pomagając zwierzętom. Ma dość ludzi i ich wzroku na sobie. Przedstawiona jako ponury typ, ja tak ją odebrałam. Mimo młodego wieku „uchodzi” jako staruszka. Jestem trochę sceptycznie nastawiona na jej wiedzę.
Matt ma dość specyficzny humor, jego żarty i chęć poznania prawdy o gadach rozśmieszała mnie. Momentami jego pytania, zdawały się głupie, ale również chciałam poznać odpowiedź. Zrozumiałam, że chciał utrzymać rozmowę z panią weterynarz. Ona sama nie kwapiła się do rozmawiania. Czai się po kątach i nie wiadomo kiedy ratuje Clarę z opresji. Wydawało mi się, że jest jakimś stalkerem.
„-Czy to prawda, że jeśli zabije się kobrę królewską, jej partner będzie cię ścigał, żeby cię zabić?”
Sean to typowy gwiazdor. Imponował mi swoją wiedzą, ale i tym, że nie chciał drwić z Clary. Chodzi mi o pewne sytuacje gdzie sprawdzał jej wiedzę, ale nie po to by jej dopiec. Może chodziło o zmuszenie jej do głębszego myślenia. Sama nie wiem, później stał się nachalny. Nie, żebym go polubiła, ale miał coś interesującego w sobie (pewnie wiedzę).
Ogólnie reszta postaci jest dobrze wykreowana, każdy z nich jest inny. Pewne sytuacje zmuszają ich do ukazania swojej prawdziwej natury i to jest świetnie ukazane.
Nie wiem co mogłabym jeszcze napisać, ale książkę polecam. To była bardzo ciekawa podróż, dużo rzeczy mnie zszokowało. I może dlatego właśnie dobrze jest czasem nie czytać okładek książki.
Nie wiem co mogłabym jeszcze napisać, ale książkę polecam. To była bardzo ciekawa podróż, dużo rzeczy mnie zszokowało. I może dlatego właśnie dobrze jest czasem nie czytać okładek książki.
Pozdrawiam,
